Michał Sędziwój był przede wszystkim znany jako alchemik najwyższego stopnia wtajemniczenia, posiadający tajemnicę „kamienia filozoficznego” i dokonujący transmutacji metali nieszlachetnych w złoto. Za takiego uważali go współcześni mu i takim go widziano w wiekach późniejszych. Nawet na obrazie Jana Matejki, Sędziwój demonstruje przejętemu królowi Zygmuntowi III uzyskane przed chwilą w jego obecności złoto transmutowane z innego metalu.
Jednak Sędziwój należał do alchemików, których nazywać można prawdziwymi uczonymi. Co prawda poszukiwał sposobu przemiany metali, ale prowadząc prace systematycznie, dokonał licznych i ważnych odkryć. Opracował metody otrzymywania licznych kwasów, metali i soli oraz podał sposoby oczyszczania związków i ich rozpoznawania.
Wiele podróżował. Znał Hiszpanię, Anglię, Francję, Niemcy, Szwecję, a nawet daleką Turcję. W krajach tych przyjmowali go z wielkim szacunkiem zarówno najwybitniejsi uczeni, jak i władcy. Podobnie jak większość alchemików, twierdził on, iż jest posiadaczem kamienia filozoficznego. Z tego właśnie powodu był kilkakrotnie więziony przez różnych książąt niemieckich, którzy torturami chcieli wydobyć z niego tajemnicę kamienia filozoficznego. Około roku 1600 Sędziwój pojawił się na dworze króla Zygmunta III. Już po krótkim pobycie w Krakowie wywarł wielki wpływ na króla, będącego entuzjastą alchemii, z którym wspólnie eksperymentował (Sędziwój czynił to także i z poznanym w szkolnej ławie Mikołajem Wolskim, późniejszym wielkim marszałkiem królewskim, z którym był później odpowiedzialny za słynny pożar części zamku na Wawelu w styczniu 1595 r., co przyspieszyć miało przeniesienie stolicy do Warszawy). Na Zamku Wawelskim jeszcze dziś zwiedzającym pokazuje się komnatę, gdzie przeprowadzano te doświadczenia.
Źródło: Młody Technik, nr 11, 2005 rok
